Gedachten.

Zouden jullie willen dat jullie andermans gedachten konden horen? Natuurlijk zouden jullie dat wel willen. Iedereen antwoord ja op die vraag, tot ze er wat dieper over nadenken. Stel bijvoorbeeld dat anderen jouw gedachten konden horen? Stel dat ze konden horen wat jij denkt... op dit moment?

Soms hebben we gedachten die we zelf niet eens begrijpen. gedachten die we niet eens menen, die niet kloppen met wat we voelen, maar ze gaan toch door ons hoofd omdat ze interessant zijn om bij stil te staan. Als je andermans gedachten zou kunnen horen, zou je zowel dingen opvangen die waar zijn als dingen die nergens op slaan. En je zou het een niet van het ander kunnen onderscheiden. Je zou gek worden. Wat is waar? Wat niet? Miljoenen ideeën, maar wat is hun betekenis?

Daarom hou ik zo van poezië. Hoe abstracter, hoe mooier. Het soort poezië waarbij het niet duidelijk is waar de dichter het over heeft. Je hebt misschien een vermoeden, maar zeker kun je het niet weten. Niet honderd procent. Elk afzonderlijk woord kan duizend verschillende boodschappen hebben. Is het een vervanging, een symbool, voor iets heel anders? Maakt het deel uit van een grotere, meer verborgen metafoor?
Ik had de pest aan poezië, totdat iemand me leerde hoe ik het kon waarderen. Hij vertelde me dat ik een gedicht als een puzzel moest zien. Het is aan de lezer de tekst, de code te ontcijferen, gebaseerd op zijn eigen ervaringen en emoties. Gebruikt de dichter rood als symbool voor bloed? Woede? Lust? Of is de kruiwagen simpelweg rood omdat rood beter klonk dan zwart?