Ik zit in de trein. Net als iedereen op deze aardbol.
De meesten stappen in en stappen even later weer uit. Een nieuwe bestemming. Ze gaan verder.
Sommigen die blijven zitten en wachten op iemand. Iemand die vraagt of ze samen uitstappen. Een nieuwe bestemming. Ze gaan verder.
Anderen stappen uit en blijven staan op het perron, laten zich meeslepen door de menigte tot dat ze bij een nieuwe bestemming zijn. En gaan vanaf daar weer verder.
Weer anderen die stappen uit, en blijven wachten op het perron tot dat iemand komt en ze meeneemt naar een nieuwe bestemming. Ze gaan verder.
Ik stapte uit de trein, ik kon niet langer blijven zitten. Niet wetend waar ik heen ging. Dus ik stapte uit en stond daar op het perron. Ik liet me meeslepen door de menigte want eigenlijk wist ik nog steeds niet waar ik heen moest. Ik kwam op een nieuwe plek. Ik wou me weer laten meeslepen, maar iemand pakte mijn hand. Ik keek op. Een jongen. Lang. Blond haar. Blauwe ogen. Met een glimlach op zijn gezicht van oor tot oor. Hij zag er uit als iemand die weet wat die wilt en er voor gaat.
Hij pakte mijn andere hand en keek me diep in me ogen. Ik wist dat ik niet meer alleen was. Hij was er nu voor mij. Hij gaf me een kus op me voorhoofd en samen liepen we verder. Een nieuwe bestemming. Samen gingen we verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten