Regen.

Het is avond, ik zit in de tuin en luister muziek, drink rustig me glas met whiskey. Normaal moet ik hier van ontspannen. Dit keer jammer genoeg niet. Ik voel me nog steeds te gespannen, te veel stress, te veel drukte. Ik voel de eerste druppels op me vallen. Een, twee, drie, steeds meer en meer. Regen. Stromende regen. Ik sta daar. Eindelijk ontspan ik. Ik drink me glas leeg en laat de stromende regen alles wegspoelen. Alle drukte, alle stress. Comfortably Numb. Ik schenk nog een glas in. Talk Tonight van Oasis speelt nu af, en ik sta hier nog steeds. Dit is fijn denk ik. Niks meer voelen, niks meer denken, alleen maar muziek, me favoriete drank en stromende regen. Dit is fijn.

Climbing

It doesn't matter how much you achieve. If you're a climber, there's always another mountain.

They take pictures of moutain climbers at the top of the mountain. They're smiling, ecstatic, triumphant.

They don't take pictures along the way because who wants to remember the rest of it. We push ourselves because we have to, not because we like it.

The relentless climb, the pain and anguish of taking it to the next level. Nobody takes pictures of that. Nobody wants to remember.

We just want to remember the view from the top. The breathtaking moment at the edge of the world. That's what keeps us climbing. And its worth the pain. Thats the crazy part.

Nieuwe bestemming, en verder gaan.

Ik zit in de trein. Net als iedereen op deze aardbol.
De meesten stappen in en stappen even later weer uit. Een nieuwe bestemming. Ze gaan verder.
Sommigen die blijven zitten en wachten op iemand. Iemand die vraagt of ze samen uitstappen. Een nieuwe bestemming. Ze gaan verder.
Anderen stappen uit en blijven staan op het perron, laten zich meeslepen door de menigte tot dat ze bij een nieuwe bestemming zijn. En gaan vanaf daar weer verder.
Weer anderen die stappen uit, en blijven wachten op het perron tot dat iemand komt en ze meeneemt naar een nieuwe bestemming. Ze gaan verder.

Ik stapte uit de trein, ik kon niet langer blijven zitten. Niet wetend waar ik heen ging. Dus ik stapte uit en stond daar op het perron. Ik liet me meeslepen door de menigte want eigenlijk wist ik nog steeds niet waar ik heen moest. Ik kwam op een nieuwe plek. Ik wou me weer laten meeslepen, maar iemand pakte mijn hand. Ik keek op. Een jongen. Lang. Blond haar. Blauwe ogen. Met een glimlach op zijn gezicht van oor tot oor. Hij zag er uit als iemand die weet wat die wilt en er voor gaat.
Hij pakte mijn andere hand en keek me diep in me ogen. Ik wist dat ik niet meer alleen was. Hij was er nu voor mij. Hij gaf me een kus op me voorhoofd en samen liepen we verder. Een nieuwe bestemming. Samen gingen we verder.

I'm sorry

We can always try to do better. To be better. To right a wrong. Even when it feels irreversible. Of course, I'm sorry doesn't always cut it. Maybe because we use it so many different ways. As a weapon. As an excuse. But, when we are really sorry, when we use it right. When we mean it. When our actions say what words never can. When we get it right "I'm sorry" is perfect. When we get it right, "I'm sorry" is redemption.

People.

At the end of the day, when it comes down to it, all we really want is to be close to somebody.

So this thing where we all keep our distance and pretend not to care for each other.. it's usually a bunch of bull.

So we pick and choose who we want to remain close to, and once we've chosen those people, we tend to stick close by, no matter how much we hurt them.

The people that are still with you at the end of the day, those are the ones worth keeping, and sure sometimes close can be too close, but sometimes that invasion of personal space.. it can be exactly what you need.

 

Change

Change; we don't like it, we fear it, but we can't stop it  from coming.

We either adapt to change or we get left behind.

And it hurts to grow, anybody who tells you it doesn't is lying.

But here's the truth.. the more things change, the more thet stay the same.

And sometimes, sometimes change is good.

Sometimes change is.. everything.